ผมกับแฟนเราคบกันได้สักพักนึงแล้วครับ เราเป็นคนที่มีอะไรคล้ายๆกัน เช่น ชอบดื่มชอบปาร์ตี้เหมือนกัน ชอบฟังเพลงยุค90คล้ายๆกัน ชอบฟังธรรมตามกาล ชอบเข้าวัดนั่งสมาธิบ้าง พักผ่อนให้ใจสงบในวัดบ้าง ทำงานเกี่ยวกับความสวยความงามเหมือนกัน (ผมเป็นนักออกแบบ(อาคาร-ภายใน-อีเว้นท์) ส่วนแฟนผมเป็นแฮร์สไตล์ลิส(ซาลอนและบาร์เบอร์)) และก้วัยใกล้เคียงกัน ห่างกันเพียง 2 ปี (28-30)เราต่างก็เป็นคนร่าเริง สนุกสนาน ช่างเล่นช่างหยอกพอๆกัน
เราพยายามใช้เวลาร่วมกัน ให้มากที่สุด(ผมอยู่ลาดกระบัง-แฟนอยู่แถวหลานหลวง)ต่างคนก้ต่างทำงานหนัก เหตุเพราะอยู่ในวัยกำลังสร้างตัว หลายๆครั้งเราก้มักจะหาโอกาสไปวัดด้วยกันบ่อยๆ เทอมักจะชอบพูด ชอบฟัง ชอบอธิบายเรื่องธรรมะ พุทธวจน ให้ผมฟังบ่อยๆ ผมก้จะเล่าเรื่องคำสอนของท่านพุทธทาสบ้าง เรื่องของคุณขุนเขา สินธุเสน หนูดี ณอนบ้างเป็นครั้งคราว(คือผมเป็นพวกชอบอ่านบทความหรือหนังสือสไตล์นี้ครับ ทัศนคติที่ดีมันจะทำให้ผมคิดเป็นเหตุเป็นผลมากขึ้น ผมค่อนข้างศึกษาหลักการทางจิตวิทยา มากกว่าพุทธศาสนาครับ เพราะใจนึงผมก้ยังสงสัยในศาสนา)
แต่วันนึง เธอก้พูดว่า เธออยากบวชอีกครั้ง อยากจะบวชไปเรื่อยๆ อยากนั่งสมาธิ ไม่อยากเวียนว่ายตายเกิดอีกต่อไป ซึ่งในทุกๆวัน เขาก้จะนั่งสมาธิทุกๆวันอยูาแล้วที่บ้าน ถ้ามีเวลาก้จะไปนั่งที่วัด ผมก้ได้แต่ย้ำว่าจะเอาจริงใช่มั๊ย
ถ้าเอาจริง ผมก้จะไม่ขัด การขัดความตั้งใจแห่งกุศลนี้ มันคงจะบาปยิ่งกว่าอะไรที่ผมจะหาเปรียบได้
แต่สิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกว่าต้องทำใจอย่างไร คือ การที่คนเราจะมีตงามพึงพอใจได้นั้น ศีลต้องเสมอกันเป็นส่วนนึงของการคบกันอย่างปกติธรรมดา แต่ทว่าผมไม่สามารถตัดใจจากเขาได้จริงๆ แม้เพียงคิดว่า ถ้าเขาเป็นพระไปแล้ว ผมจะไปใส่บาตร ผมจะใส่ด้วยความรักแบบไหนต่อพระ
ผมอึดอัดใจมากครับ ผมอยากบอกเค้าว่า เค้าคือที่สุดของผม แต่นิพพานคือที่สุดของเขา
ผมจะเข้าใจครับ แต่ผมจะทำใจอย่างไรดี ให้ผมได้อยู่กับเขาในรูปแบบที่ไม่ผิดศีลธรรม และไม่ทรมานใจครับ
ขอความเห็นในหลายๆแง่มุมหน่อยครับ
กระทู้แรก เพราะในใจ ความรู้สึก เหตุผล มันขัดเเย้งกันรวนไปหมดเลยครับ
อ้อ เราทั้งคู่เป็น ผู้ชายครับ (เกย์)
ขอบคุณครับ
เมื่อแฟนผมตั้งใจจะบวชเป็นพระ แล้วผมต้องทำใจอย่างไรดีครับ?
เราพยายามใช้เวลาร่วมกัน ให้มากที่สุด(ผมอยู่ลาดกระบัง-แฟนอยู่แถวหลานหลวง)ต่างคนก้ต่างทำงานหนัก เหตุเพราะอยู่ในวัยกำลังสร้างตัว หลายๆครั้งเราก้มักจะหาโอกาสไปวัดด้วยกันบ่อยๆ เทอมักจะชอบพูด ชอบฟัง ชอบอธิบายเรื่องธรรมะ พุทธวจน ให้ผมฟังบ่อยๆ ผมก้จะเล่าเรื่องคำสอนของท่านพุทธทาสบ้าง เรื่องของคุณขุนเขา สินธุเสน หนูดี ณอนบ้างเป็นครั้งคราว(คือผมเป็นพวกชอบอ่านบทความหรือหนังสือสไตล์นี้ครับ ทัศนคติที่ดีมันจะทำให้ผมคิดเป็นเหตุเป็นผลมากขึ้น ผมค่อนข้างศึกษาหลักการทางจิตวิทยา มากกว่าพุทธศาสนาครับ เพราะใจนึงผมก้ยังสงสัยในศาสนา)
แต่วันนึง เธอก้พูดว่า เธออยากบวชอีกครั้ง อยากจะบวชไปเรื่อยๆ อยากนั่งสมาธิ ไม่อยากเวียนว่ายตายเกิดอีกต่อไป ซึ่งในทุกๆวัน เขาก้จะนั่งสมาธิทุกๆวันอยูาแล้วที่บ้าน ถ้ามีเวลาก้จะไปนั่งที่วัด ผมก้ได้แต่ย้ำว่าจะเอาจริงใช่มั๊ย
ถ้าเอาจริง ผมก้จะไม่ขัด การขัดความตั้งใจแห่งกุศลนี้ มันคงจะบาปยิ่งกว่าอะไรที่ผมจะหาเปรียบได้
แต่สิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกว่าต้องทำใจอย่างไร คือ การที่คนเราจะมีตงามพึงพอใจได้นั้น ศีลต้องเสมอกันเป็นส่วนนึงของการคบกันอย่างปกติธรรมดา แต่ทว่าผมไม่สามารถตัดใจจากเขาได้จริงๆ แม้เพียงคิดว่า ถ้าเขาเป็นพระไปแล้ว ผมจะไปใส่บาตร ผมจะใส่ด้วยความรักแบบไหนต่อพระ
ผมอึดอัดใจมากครับ ผมอยากบอกเค้าว่า เค้าคือที่สุดของผม แต่นิพพานคือที่สุดของเขา
ผมจะเข้าใจครับ แต่ผมจะทำใจอย่างไรดี ให้ผมได้อยู่กับเขาในรูปแบบที่ไม่ผิดศีลธรรม และไม่ทรมานใจครับ
ขอความเห็นในหลายๆแง่มุมหน่อยครับ
กระทู้แรก เพราะในใจ ความรู้สึก เหตุผล มันขัดเเย้งกันรวนไปหมดเลยครับ
อ้อ เราทั้งคู่เป็น ผู้ชายครับ (เกย์)
ขอบคุณครับ